Συμπληρώνονται 37 χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η 17η Νοέμβρη του 1973 έμελε να αποτελέσει το εφαλτήριο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και πορείας της χώρας. Κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες επέλεξαν να υπηρετήσουν, με προσωπικές και οικογενειακές θυσίες κάθε μορφής, το δικαίωμα στην ελευθερία γνώμης και έκφρασης, στη δυνατότητα κάθε πολίτη να αυτοπροσδιορίζεται στο κοινωνικό σύνολο χωρίς την επιβολή λογοκρισίας και «πεπατημένων οδών». Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των τότε «εθνοσωτήρων» να εξυπηρετήσουν τα διεθνή οικονομικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, η προοδευτική νεολαία με την κατάληψη του Πολυτεχνείου εξέφρασε δημόσια και επώνυμα την λαϊκή οργή για το ξεπούλημα της ελληνικού κράτους και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το τότε αμερικανοθρεμένο καθεστώς. Η δημοκρατική και λαϊκή έκφραση όμως ολοκληρώθηκε με την είσοδο ενός τανκ στο Πολυτεχνείο και τις δολοφονίες και τον ξυλοδαρμό χιλιάδων δημοκρατικών ανθρώπων που «τιμωρήθηκαν» για τα πολιτικά τους φρονήματα.
Τα παραπάνω συνέβησαν εδώ και μερικές δεκαετίες και πλέον είναι κοινά αποδεκτός ο αγώνας του κάθε πολίτη που επέλεξε να αγωνιστεί για τη δημοκρατία και όχι στα ΕΑΤ ΕΣΑ και το οργανωμένο παρακράτος, στο πλευρό του φασιστικού καθεστώτος. Από τότε μέχρι σήμερα μέρος ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα εξελέγησαν βουλευτές διορίστηκαν υπουργοί και ανέλαβαν θέσεις κλειδιά στη κρατική εξουσία με λαϊκή εντολή που απέκτησαν, με πολιτικά κόμματα που γεννήθηκαν πάνω στις ιδέες του αντιδικτατορικού κινήματος. Έχοντας φτάσει στο σήμερα 37 χρόνια μετά, μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν αρκεί για να αναλογιστεί κανείς κατά πόσο τα προοδευτικά κόμματα και οι εκπρόσωποι τους εκπροσώπησαν και εκπροσωπούν, στο πέρασμα του χρόνου, κάτι διαφορετικό από το κόμμα του «εθνάρχη», καθώς και σήμερα η νέα προπαγάνδα και τα νέα συστήματα εξουσίας επηρεάζουν την δημοκρατική βούληση του λαού οδηγώντας σε «νόθευση» της. Διακηρυκτικά, προφανώς οι διαφορές είναι χαοτικές και αγεφύρωτες, όμως όταν μιλάμε για άσκηση πολιτικής και την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων δεν αρκεί απλή αναφορά σε διακηρύξεις, γενικές ιδέες και «κόντρες αριστεροσύνης», πρέπει να εστιάσουμε στις δράσεις και τις επιλογές των πολιτικών αλλά κυρίως των πολιτικών χώρων, που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση.
Η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια ταλαντεύεται από μία προσχηματική προοδευτικότητα σε διαλείμματα εθνικιστικής συντήρησης με την παράλληλη ύπαρξη ενός συνόλου κομπάρσων χαρακτηριζόμενους από ασυνέπεια και έλλειψη προτάσεων και πολιτικών. Παρά τις κατά καιρούς πολιτικές και κοινωνικές τομές που πραγματοποιήθηκαν, η δημόσια ζωή αναλώνεται σε οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα όπως και στην εξυπηρέτηση πολύχρωμων ημετέρων, κουμπάρων και νταβατζήδων. Η κοινωνία, μη έχοντας κάποιο κεντρικό και ουσιαστικό όραμα για το μέλλον και την εξέλιξη της, αναλώνεται σε μικροαστικά όνειρα που οριοθετούνται σε μια θέση στο δημόσιο, ένα ακριβό αυτοκίνητο και μερικά ακίνητα αποκτημένα βέβαια με τη βοήθεια ενός τραπεζικού εταίρου και ενός αξιόλογου και αξιότιμου βουλευτή ή κομματάρχη. Με την τελευταία εφεύρεση των οικονομικών συμφερόντων, το αποκαλούμενο μνημόνιο, το κοινωνικό κράτος βυθίζεται συνεχώς, η κοινωνική ασφάλιση εκμηδενίζεται με πενιχρές συντάξεις και αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης και η Παιδεία μπαίνει σε καλούπια τριτοκοσμικής αγοράς.
Η κοινωνία αδιαμφισβήτητα έχει φτάσει σε κατάσταση εξαθλίωσης και απλά υπομένει προς το παρόν αυτοαποκαλούμενους εθνοσωτήρες με «εκλογικές πλειοψηφίες» του 30%, αναζητώντας κάποια ελπίδα και το προφανές, αξιοπρεπή ζωή και προοπτική για το αύριο. Οι μεγαλουργίες των κυβερνήσεων του Καραμανλή του νεότερου και οι νεοφιλελεύθερες επιλογές της σημερινής κυβέρνησης οδήγησαν και οδηγούν τον οικονομικά και κοινωνικά ασθενή στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό, ενώ δεν παρουσιάζεται καμία σοβαρή πρόταση από κανένα πολιτικό χώρο για την έξοδο από τον οικονομικό μαρασμό και την τριτοκοσμική στροφή της χώρας.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το πολιτικό σύστημα, ακολουθώντας τα παραδείγματα από το ρεύμα της Ευρώπης και της υπόλοιπης δύσης, έχει καταρρεύσει και προωθείται μία νεοφιλελεύθερη κουλτούρα μονομερούς οικονομικής διαχείρισης που εκφράζεται από κόμματα μέσα σε συνθήκες σκανδαλολογίας και μέσω πολιτικά αδιανόητων συγκυβερνήσεων. Είναι θέμα χρόνου η κοινωνική αδικία και η οικονομική εκμετάλλευση που προωθείται από τον οικονομικό τεχνοκρατισμό να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις είτε στην Ελλάδα είτε στον υπόλοιπο κόσμο. Γεγονότα κατά καιρούς αποδεικνύουν ότι μεγάλες κοινωνικές ομάδες έχουν κατανοήσει την πραγματικότητα και δεν αποδέχονται την προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και τους προβαλλόμενους «σωτήρες».
Η κοινωνία βιώνει ίσως την σκληρότερη λογοκρισία και εκμετάλλευση των τελευταίων αιώνων, η οποία πλέον ασκείται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και σύνθετα διοικητικά και οργανωτικά μοντέλα, ο άνθρωπος καταπιέζεται συνεχώς να παράγει περισσότερο χωρίς να απολαμβάνει το έργο του, αλλά αντιθέτως δουλεύει για τις αγορές και τους επενδυτές. Είναι πλέον καιρός να πάψει αυτή η ανωνυμία και να πέσουν οι μάσκες, κάποιοι έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση και τις οικονομικές λογικές που προωθούνται και είναι πολύ βολικό να τους αποκαλούμε αγορές ή επενδυτές.
Κάπου εδώ έρχεται και το διακύβευμα της εποχής... Θα πραγματοποιήσουμε κοινωνικές συμμαχίες με προτάσεις και σχέδιο για το μέλλον δίχως φυλετικά και κρατικά κριτήρια ή θα επικεντρωθούμε ξανά σε «επαναστάσεις εβδομάδων» εύκολα διαχειρίσιμων από το οικονομικό σύστημα και την εκάστοτε διορισμένη από αυτό εξουσία, χωρίς παράλληλα κανένα μακροπρόθεσμο στόχο για το κοινωνικό σύνολο;
Το Κίνημα του Πολυτεχνείου εξέφρασε την διαρκή ανάγκη του σκεπτόμενου πολίτη για δημοκρατική έκφραση και για κοινωνική εξέλιξη με έμφαση στον άνθρωπο και τις ανάγκες του, χωρίς καμία κηδεμονία από κομματάρχες, φοιτητοπατέρες και οικονομικούς παράγοντες. Όπως είναι εμφανές οι διεκδικήσεις της γενιάς του Πολυτεχνείου, όπως και κάθε άλλης γενιάς δημοκρατικών αγωνιστών ανά τον κόσμο, είναι στόχοι επίκαιροι και ανεκπλήρωτοι μέχρι και σήμερα.
Κεντρικό διακύβευμα για την δημιουργία κοινωνικού ρεύματος είναι η πολιτικοποίηση της κοινωνίας και ο επαναπροσδιορισμός σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και την πολιτική διαδικασία. Για να καταστεί κάτι τέτοιο υλοποιήσιμο οφείλουμε να καταπολεμήσουμε τις λογικές και την νοοτροπία των κομματαρχών, των ισόβιων συνδικαλιστών και πολιτικών. Στόχος είναι μία συμμετοχική δημοκρατία όπως την αποτυπώνουν στα έγραφα τους και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως την διατυπώνουν οι ίδιες οι διακηρυκτικές αρχές των Σοσιαλιστικών Κομμάτων. Σε μια δημοκρατία ο καθένας νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί, να παράγει και να πείσει ,δεν χρειάζεται κανένα ειδήμoνα και καθοδηγητή. Μόνο, μέσα από μία τέτοια διαδικασία θα δώσουμε ξανά νόημα και ουσία στη δημοκρατία και στις εκλογικές διαδικασίες, που οι πολιτικές αχρειότητες και μεθοδεύσεις, τις οποίες έχουμε και πρόσφατες, εκφύλισαν και εκφυλίζουν.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε επίσης ότι τα προβλήματα που βιώνουμε σαν χώρα σε κεντρικό επίπεδο αποτελούν μέρος μιας διεθνούς πολιτικής στρατηγικής. Αυτή τη στιγμή την αγωνία που έχει ο νέος Έλληνας να εργαστεί και να επιβιώσει μοιράζεται κάθε άλλος νέος στην Ευρώπη αλλά και σε κάθε άλλη χώρα. Η πολιτικές αντίστοιχα στα εργασιακά δικαιώματα είναι κοινές. Οι λογικές εθνικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων που προκαλούν οι συντηρητικές δυνάμεις έχουν ως μοναδικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό του πολίτη από τα πραγματικά διεθνή προβλήματα και τη δημιουργία φανταστικών απειλών, τακτική ανάλογη με την προπαγάνδα για τον κομμουνισμό πριν μερικές δεκαετίες.
Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί, ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση ενδεχομένως να αιφνιδιάσει ή να ενοχλήσει ακόμα πολλούς, όμως σε κάθε επέτειο οφείλεις να εκτιμάς και να αναγνωρίζεις τουs αγώνες του χτες , αλλά πολύ περισσότερο οφείλεις να προβάλεις και να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά του τότε και του σήμερα. Ως νέα γενιά οφείλουμε να αναδείξουμε προοδευτική λύση και να την εφαρμόσουμε. Οφείλουμε να σταθούμε σοσιαλιστές και ιδεολόγοι μπροστά στην πλήρη απαξίωση και οικονομική διαχείριση που προωθείται. Κάθε καινοτόμα και προοδευτική λύση εφαρμόστηκε πάνω σε κρίση και με έμπρακτους αγώνες, για τον πολίτη οραματιστή δεν διανοείται ως επιλογή ο συμβιβασμός και ο εξαναγκασμός παρά μόνο η καθημερινή πάλη και έκφραση.
Καλούμε κάθε νέο και νέα να δηλώσει παρόν στο κάλεσμα του Πολυτεχνείου, διατρανώνοντας με την συμμετοχή του την ανάγκη για την ανατροπή κάθε καθεστωτικής αντίληψης και πρακτικής. Να δηλώσουμε παρόν στο κάλεσμα της εποχής μπαίνοντας στην πρώτη γραμμή διεκδίκησης της νέας ιστορικής εποχής που έχει ανοίξει.
Καλούμε κάθε νέο και νέα, εργαζόμενο, άνεργο, φοιτητή, μετανάστη να δώσει σήμερα το παρόν σε κάθε Πορεία για το Πολυτεχνείο. Η μεγαλύτερη ΤΙΜΗ για τους ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ του 1973 είναι ο Αγώνας για την ενδυνάμωση και ενίσχυση της Δημοκρατίας μας είναι ο Αγώνας για μια Κοινωνία Δικαίου και ίσων ευκαιριών.
Προοδευτική Κίνηση Νέων Αριστερών
Τάση Νέων ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου